Coses del señor cura
(El Fielato)
L'espectáculu clerical del pasáu día 8 en Cuadonga namás tuviera una diferencia col que mos dan cada añu: el tonu medráu en violencia y mala saña del arzobispu d'Uviéu, qu'amosa una total falta d'empatía pa col infiel y tamién una ausencia de la mínima esprexón de caridá cristiana. Teo entendío que los fíos de Francisco d'Asís tienen como llema paz y bien. ¡Vaya! Hai yá tiempu que les homililíes d'esti home paecen más discursos esaltaos de la estrema drecha, non yá nel fondu, sinón tamién na forma. La so frase más famosa fuera esa de "yá quixera yo que neños albuertaos o ancianos ya enfermos eutanasiaos tuvieren la llexislación protectora que se brinda a los toros". La comparanza ye de bon trazu gordu pa un xerarca de la ilesia, por nun falar de los usos verbales. Equí naide ye eutanasiáu porque nun esiste eutanasiar, cosa que debería saber un doctu en clasicismu y teoloxía. Pero ye más: si los neños tan albuertaos y los vieyos eutanasiaos, yá difícilemente podrán gozar de lleis protectores, dao que la protección de la vida tien que brindase a quien, necesariamente, ta vivu. Eso sí, podemos pensar, lleyendo notru sen, que Sanz Montes ta contra la tauromaquia y defende la so abolición.
Pero lo verdaderamente importante ye por qué añu tres añu los gobiernos d'un estáu aconfesional reducen, y llimiten, nel casu asturianu, una festividá social a un actu eclesial nel que, con resignación de mártires, aguanten el mitín de quien escaez que son los parllamentos los que faen les lleis y non el Santu Oficiu, y que ye na ética civil y non na moral relixosa onde se basa'l poder políticu. Hai dos razones, una doméstica ya otra xeneral.
Dende un puntu de vista domésticu, nin los partíos políticos nin les minoríes dominantes d'Asturies tuvieran nunca interés dengún n'autonomía, garrando competencies porque nun tiníen otru remediu delantre un repartu xeneralizáu dende l'alministración central. Nunca importó res nin el país nin facer unes instituciones series y coherentes y, nel casu del 8 de setiembre lo más cómodo yera siguir cola inercia provinciana y clerical. Y asina seguimos, con una Asturies paleta que duerme, mientres otros trabayen, cola cabeza nos almuadones del tronu y del altar. Con una sociedá ensín pulsu dengún, malgobernada dende hai cuarenta años, y na que la xente llama a les conseyeríes conseryeríes y que diferencia ente Asturies, el país, y el principáu, la suma de conseryeríes, ye mui fácile la preeminencia d'instituciones firmes, consolidaes y con indudable pesu y prestixu, como ye la ilesia.
Pela so banda, n'España nunca se quixo solucionar les contradicciones ente lo civil y lo relixoso, siguiendo con una mezcolanza ensín xacíu dengún. Si la ilesia católica, como cualisquier otra entidá, cellebra lo que seya, pongo por casu la misa del Salvador, llóxico ye que convide al gobiernu o al ayuntamientu d'Uviéu, y llóxico ye qu'estos acudan. Y si la Xunta Xeneral abre llexislatura, llóxico paez facer lo cuerrespondiente. Pero otra cosa ye que seya con una ceremonia católica como se cellebre el Día d'Asturies oficial, o que les fiestes de Xixón entamen con una bendición de les augües por un párrocu, lo mesmo que la ordenación de sacerdotes nun se fae nel salón de plenos de Llanes o na casa'l pueblu de la UGT de La Pola.
Queda una última entruga: esta creciente agresividá de tipu talibán de Sanz Montes, ¿podrá tener dalgo que ver col fechu de ser ún de los favoritos pa ser obispu castrense y capellán de la casa del rei, quien ellixe nuna terna, y que lleva apareyao l'emplegu de xeneral de división? Otru anacronismu y otra cuchufleta a la democracia d'un estáu aconfesional, por cierto.
