De profundis
(El Fielato)
Son munchos los que piensen que les midíes qu'el gobiernu pretende impulsar pa quitar clasismu a la carrera xudicial son tontaes propies d'adolescentes, de políticos en plena pubescencia ideolóxica. Teo reconocer que yo nun soi entusiasta partidariu d'eses salíes de tonu arbitristes pero, cuando veo determinaes sentencies, nun teo por menos qu'escandalizame. Seguramente que la xuez del famosu panfletín Allabanza del marbellí y menospreciu del galaicu argumenta dalgo más de lo que mos llegara a tóos ya inclusive un periódicu tan seriu como El Mundo rompiera decenes de llances en favor de la profesionalidá de la illustrada funcionaria. Puede que tea razón cuando afirma que la madre marchó col neñu d'un añu de forma irregular, pero vamos convenir qu'el tastu ranciu, etnofóbicu y pijo queda meridianamente claru.
Porque sí que consta que la xuez Belén Ureña Carazo diz nel so autu que la madre vive nuna aldega de la Galicia profunda y non como'l padre nuna ciudá cosmopolita como Marbella. Pa doña Belén, vivir nun pueblu al delláu de les ríes de Muros y Noia torga qu'el neñu tea "múltiples posibilidaes pal adecuáu esporpolle de la personalidá y pa que medre nun ambiente feliz”. Marbella, diz la doctora en drechu y poder del estáu democráticu, ufre les posibilidaes pa una bona vida con "infraestructures, toa triba colexos, públicos y privaos, un bon hospital".
Nun quixera yo caer n'arquetipos que, como arquetipos, suelen ser inxustos, pero nun voi ser menos que toa una señoría de puñetes y toga. Nun sé si una muyer de la Galicia profunda, ye, por eso, menos capaz de sacar un fíu alantre qu'un paisanu en la Marbella... ¿qué? Nun sé. Supongo que, como lo contrario a profundo ye superficial, la xuez valora altamente la superficialidá de la sociedá marbellí. Pues igual tien razón na metada l'argumentu: la mio visión d'aquella ciudá, que nin conozo nin teo interés dengún en conocer, ye d'una superficialidá chabacana de fracasu social envueltu nel pan d'oru de la peor castra homínida. Repito, ye un arquetipu, pero si los arquetipos sobro la ruralidá atlántica valen pa sostener una sentencia xudicial, ¿a quién-y importa qu'un columnista de provincies emplegue arquetipos pa falar d'una ciudá mediterránia a caballu ente la delincuencia internacional y l'analfabetismu llocal?
Yo vengo y soi d'una sociedá con gran fondu, una Asturies profunda, na que nun traté con dengún Hohenhole, nin tuve por alcalde a dengún Gil y Gil, ni xugara nel patiu la escuela con dengún fíu de traficante d'armes. Ata les putes yeran distintes, más discretes, más humanes, más débiles y menos televisives. Ye verdá que viera dende casa cómo llegaben los pesqueros o sintiera les curuxes ya igual arribona un llobu, envede yates d'emires casposos podres de perres. ¡Ya fue lo mío mala suerte! Pa min un campu ye un prau con vaques y non, ¡qué desgraciáu fuera dende la cuna!, un tapiz verde onde xuega al golf una docena d'ociosos que consumen más augua qu'una ciudá entera. Sí qu'hubo nel mio pueblu dalgún qu'otru aristócrata pero, ¿aú vamos encomparar? Nesta tierra profunda na que los neños nun pudimos educamos y de la que, evidentemente, nun salieron maxistraos sinón alguaciles como muncho, tuviéramos un aldeganu como Gaspar de Xovellanos, pongo por casu, y non un cosmopolita como Jaime de Mora, pongo por otru.
Yo mesmu, de l'Asturies profunda, namás que llegué a profesor d'universidá, envede a xuez de Marbella o abogáu de la mafia rusa, que ye muncho más cosmopolita y, de toes toes, muncho más rentable.
