Nes llendes qu'abelluga'l caín

(El Fielato) Son munchos los que piensen que les midíes qu'el gobiernu pretende impulsar pa quitar clasismu  a la carrera xudicial son tontaes propies d'adolescentes, de políticos en plena pubescencia ideolóxica. Teo reconocer que yo nun soi entusiasta partidariu d'eses salíes de tonu arbitristes pero, cuando veo determinaes sentencies, nun teo por menos qu'escandalizame. Seguramente que la xuez del famosu panfletín Allabanza del marbellí y menospreciu del galaicu  argumenta dalgo más de lo que mos llegara a tóos ya inclusive un periódicu tan seriu  como El Mundo  rompiera decenes de llances en favor de la profesionalidá de la illustrada funcionaria. Puede que tea razón cuando afirma que la madre marchó col neñu d'un añu de forma irregular, pero vamos convenir qu'el tastu ranciu, etnofóbicu y pijo  queda meridianamente claru. Porque sí que consta que la xuez Belén Ureña Carazo diz nel so autu que la madre vive nuna aldega de la Galicia profunda  y non como'l

  (El Fielato y El Nora) El pasáu sábadu percorrieron les cais d'Uviéu más de trentamil persones pidiendo, como escribiría nel so día Teodoro Cuesta, entóncenes falando del ferrocarril d'El Payares, "de lo xusto y llegal el cumplimientu". La constitución española diz, nel so artículu terceru, que les llingües distintes al castellán serán oficiales ellí onde se falen. Ya eso ye lo que pasa en toles comunidaes con llingua propia menos nuna, n'Asturies. Anque namás fuera que por esta circunstancia, yá bastaría pa que l'asturiano fuera cooficial. Nun ye comprensible que dalgunos contrarios a esta consideración llegal lo faigan, precisamente, aduciendo que se ta desixendo dalgo mui raro. Porque, seyamos claros, que l'asturiano esiste y se fala normalmente dizlo'l mesmu estatutu d'autonomía nel so artículu cuartu, cuntando tamién con una llei d'usu dende hai dos décades. Esto ye: la llingua esiste y, polo tanto, como obliga la constitución, debe ser

El 7 d'ochobre ye una de les festividaes más importantes del cristianismu, concretamente del catolicismu. Ye'l día dedicáu a la Vixe'l Rosariu y, en xeneral, tol mes d'ochobre ta consideráu como'l mes del rosariu. Trátase d'una festividá desplazada dende'l so llugar natural, el ciclu estival, el ciclu de la collecha, dedicáu dende l'antigüedá a la fertilidá, a la madre, a la virxe na tradición actual, que tien como díes grandes el 16 de xunetu ya'l 15 d'agostu.  El cultu a la Virxe'l Rosariu espardiérase nel sieclu XV, mui especialmente de la manu de los dominicos, siendo mui beneficiáu con bules y privilexos por Pío V, papa dominicu, nel siguiente XVI. N'Asturies les cofradíes del santu rosariu  apaecieron nesi momentu, siendo la primera la d'Uviéu, surdía en 1562 nel ámbitu de la ilesia de santu Domingu, y que fora siguía bien ceo poles de L.lena, Llanes y Xixón. Entá güei ye'l rosariu fiesta grande en bastantes collaciones astu

  (El Fielato) Entamamos un cursu más col debate sobro'l salariu mínimu interprofesional, cola ministra Yolanda Díaz dimpuesta a dar la batalla, anque seya en solitario, pola so suba ya un PSOE esboligosu ya una patronal cerrada en banda contra cualisquier aumentu. La suba de 15 euros ye sobrodimensionao sistemáticamente, paeciendo qu'esi incrementu lleva poco menos qu'al colapsu sistémicu. Nesti sen, la posición de la patronal tien muncho d'ideolóxica y bastante poco que ver cola economía. Nun modelu competitivu, dizlo la mesma teoría económica convencional, neoclásica, l'incrementu salarial, non sólo nun perxudica al modelu, sinón que ye la condición básica pal crecimientu y, ente otres coses, elevar los beneficios. El salariu ye l'ellementu dinamizador más importante del sistema económicu y tien ser consideráu como una variable independiente, pola cenciella razón de que ye la única vía pela que'l trabayador consigue la so renta. Amás, nuna fase de crecimi

  (El Fielato)      L'espectáculu clerical del pasáu día 8 en Cuadonga namás tuviera una diferencia col que mos dan cada añu: el tonu medráu en violencia y mala saña del arzobispu d'Uviéu, qu'amosa una total falta d'empatía pa col infiel  y tamién una ausencia de la mínima esprexón de caridá cristiana. Teo entendío que los fíos de Francisco d'Asís tienen como llema paz y bien . ¡Vaya! Hai yá tiempu que les homililíes d'esti home paecen más discursos esaltaos de la estrema drecha, non yá nel fondu, sinón tamién na forma. La so frase más famosa fuera esa de "yá quixera yo que neños albuertaos o ancianos ya enfermos eutanasiaos tuvieren la llexislación protectora que se brinda a los toros". La comparanza ye de bon trazu gordu pa un xerarca de la ilesia, por nun falar de los usos verbales. Equí naide ye eutanasiáu  porque nun esiste eutanasiar , cosa que debería saber un doctu en clasicismu y teoloxía. Pero ye más: si los neños tan albuertaos  y los vieyos

  ALEJANDRO FONSECA: De nuevo nesta casa portuguesa mos alcontramos con David Rivas, economista, que fuera profesor d'estructura económica, aunque nun sé si se dexa de ser profesor. ¿Qué tal, David Rivas?, bona tarde. DAVID M. RIVAS: Bona tarde, Fonseca. Non, nunca dexa ún de ser profesor. Ser profesor ye como ser, ¿qué-y diría?, militar o cura. A.F.: Je,je,je... Vamos aceptar les comparances pero yo creo qu'a estes dos últimes profesiones llégase por razones diferentes a la otra. Nun se dexa de ser profesor por dalgo más vocacional. D.M.R.: Seguramente. Pué que seya más vocacional ser profesor que cura, je je, je... A.F.: Tamién ye posible que teamos falando d'esos profesores que mos gusten, que meyor recordamos, los que trabayen ensín que paeza que ye un trabayu, anque non siempres los docentes puedan llogralo.  D,M,R.: Asina ye y asina me recuerdo yo de ciertos profesores, que lleguen a un gráu más: son mayestros . Yo, dientro de les mios posibilidaes, siempres traté de